Piłka ręczna to sport wyjątkowo dynamiczny i kontaktowy – faule zdarzają się tutaj na tyle często, że w odróżnieniu od koszykówki czy hokeja, nie wprowadza się dodatkowych kar za kumulowanie indywidualnych fali. Często wynikają one zresztą nie tyle z celowego łamania przepisów przez zawodnika, co z niefortunnego stanięcia, pechowego wyskoku albo niewłaściwego obliczenia trajektorii lotu. Za każdym razem, gdy w piłce ręcznej mężczyzn i kobiet sędziowie odgwizdują faul, zawodnik może być odesłany na ławkę kar, aby spędzić na niej dwie minuty, w trakcie których jest drużyna będzie musiała radzić sobie w osłabieniu. Jeśli wina nie jest na tyle poważna, sędziowie dyktują rzuty wolne – bezpośrednie i pośrednie.
Naturalnie w przypadku faulu w polu bramkowym lub próbie bronienia w polu bramkowym przez obrońcę, sędziowie dyktują rzuty karne. W piłce ręcznej jest to pojedynek jeden na jednego, gdzie z uwagi na względnie małe rozmiary bramki, zdecydowanie trudniej jest rzucającemu zdobyć bramkę. Tym bardziej, jeśli w danym meczu próbuje wykonywać rzut karny po raz trzeci, czwarty lub piąty i bramkarz stojący na linii bramkowej ma już odpowiednie wyczucie jego stylu rzutu.
Często spotykanym rozwiązaniem w piłce ręcznej jest więc zmienianie bramkarza na rezerwowego wyłącznie do obrony rzutu karnego, lub ściąganie z ławki zmienników zawodnika do zadań specjalnych. Tak samo jak zdejmowanie bramkarza z boiska w momencie gry w osłabieniu, tak aby w polu mogło piłkę rozgrywać również sześciu piłkarzy – w przypadku straty piłki taka gra bez bramkarza przeważnie kończy się natychmiastową kontrą i stratą bramki.
OPINIE I KOMENTARZE